فارسی
آزاده عباس زاده در یادداشتی ارسالی به روزنامه تهران تایمز، به تشابه رفتارهای نژادی نسبت به سیاهپوستان و حتی افراد سندروم داون پرداخت و نوشت: به این فکر کنید چندین سال قبل، همینجا، بر روی سیاره‌ی زمین، انسان‌هایی در حراجی‌ها فروخته می‌شدند و به زور در کشتزارها و معادن به کار گمارده می‌شدند. بسیاری از آنها برای جلوگیری از فرار به زنجیر کشیده می‌شدند و شلاق زدن، رایج ترین تنبیه برای کوچکترین خطاهایشان بود؛ و تمام اینها فقط به علت رنگ پوستشان بود، زیرا آنها سیاهپوست بودند.
حتما حالا در همین لحظه، تصورش برایتان مشکل و تا حد زیادی خنده‌دار و مضحک است، اما باید به شما بگویم که «نخندید»، چرا که آن برده‌ها دوباره وجود دارند و شاید باورتان نشود اگر به شما بگویم که «نظام برده‌داری» نوین و جدیدی، بی سر و صدا به کار خود ادامه می‌دهد.
در دوران بردگی سیاهپوستان، فهم این نکته‌ی ساده برای مردم آن زمان، بسیار سخت بود که تنوع در رنگ پوست انسان، اساسا با مسایل ژنتیکی در ارتباط است و میزان «ملانین» در پوست، عامل بسیار تعیین کننده‌ای است. مردم آن زمان، انسان‌هایی را که رنگدانه‌ی ملانین بیشتری در پوست خود داشتند، سیاه و غیر طبیعی و دارای مرتبه‌ای پایین در جامعه قلمداد می‌کردند.
نظام برده‌داری، امروزه در آخرین پیشرفت خود، جنین‌ها یا همان انسان‌های آینده‌ای که یک کروموزوم اضافه دارند، جنین هایی غیر طبیعی و دارای مرتبه‌ای پایین قلمداد کرده و این جنین‌ها را فاقد ارزش زندگی دانسته و اقدام به نسل کشی آنها کرده است.
آیا شما از این نسل کشی خبر دارید؟ امروزه، جنین‌های زیادی با یک کروموزوم اضافه در رحم مادران، زنده زنده کشته می‌شوند تا مبادا یک فرد سندروم داون به دنیا بیاید و این در حالی است که طبق تحقیقات انجام شده و با احتمال بسیار زیاد، جنین سندروم داون مانند تمام جنین‌ها، می‌تواند «درد» را از هفته‌ی بیستم زندگی جنینی، بفهمد.
آیا می‌توانید باور کنید که در عصر مدرنیته و تکنولوژی، در کشور انگلستان، سقط جنین سندروم داون تا لحظه‌ی تولد، امری کاملا قانونی است؟ یعنی یک مادر می‌تواند تا لحظه تولد، جنین سندروم داون خود را بکشد؛ فقط به این علت که جنینش، یک کروموزوم اضافه دارد و حتی به درد نخور است، پس هر وقت مرد هم، مهم نیست. در انگلستان نزدیک به ۹۰ درصد جنین‌های سندروم داون از بین برده می‌شوند.
نظام برده داری جدید به افرادی که می‌خواهند در آینده پدر و یا مادر باشند اجازه می‌دهد که جنین سندروم داون خود را بعد از هفته بیستم، هفته بیست و پنجم، هفته‌ی سی ام، اصلا هر وقت دلشان خواست بکشند. با وجودی که جنین باید درد زیادی را تحمل کند. چون که آنها مالک بدن جنین خود هستند و این مساله‌ی شخصی آنهاست و به من و شما مربوط نیست و مبادا پرسشی از این پدر و مادر در این مورد بپرسید، چرا که پرسش شما از روشنفکری به دور است و بوی بدی از عقب‌ماندگی فکری به مشام می‌رساند.
آیا باور می‌کنید که در کشور «ایسلند» افراد سندروم داون ریشه کن شده اند؟ آیا خبر نسل کشی افراد سندروم داون در ایسلند خبر مهمی برای شما است یا خیر؟ در کشور ایسلند و طی اعمال سیاست‌های بهداشتی خاصی، آمار به دنیا آمدن افراد سندروم داون نزدیک به صفر شده است. در کشور ایسلند، با سقط هر جنین سندروم داون، به یک زندگی پایان می‌دهند که لابد از دید مسوولین این کشور، ممکن است این زندگی عواقب سنگینی را در پی داشته باشد و ارزشش را ندارد و به نوعی بار اضافی است بر روی دوش جامعه.
جنین‌های سندروم داون در بسیاری از کشورهای جهان، گاهی، به منزله‌ی برده‌هایی با یک کروموزوم اضافه در بدن مادر و تحت تملک مادر، گاهی در دستان حکومت و تحت تملک بخش‌های بهداشتی حکومت و گاهی تحت تملک بخش‌های تحقیقاتی جهانی هستند.
علت اینهمه ترس از وجود تعداد بالای افراد سندروم داون در جهان چیست؟
بله بله می‌دانم حاکمان مطلق سیاره‌ی زمین، ما هستیم؛ ما انسان‌های ۴۶ کروموزومی که ۲۳ جفت کروموزوم دوتایی داریم، جمعیت برتر ما به ما اعتمادنفس تصمیم گیری برای سرنوشت تمام موجودات متفاوت دیگر را داده؛ بله می‌دانم. می‌دانم که جهان بسیار پیشرفته‌ای را ساخته‌ایم به نحوی که اگر بدن یک کودک، مورد آزار و تعرض قرار گیرد، تمامی تشکل‌ها و سازمان‌های فعال در زمینه حقوق کودکان، کمپین‌ها و نامه‌ها و روندهای حقوقی بسیاری را در ابعاد بین المللی به حمایت از آن کودک در سراسر جهان، شروع می‌کنند. من مشکل جنین سندروم داون را پیدا کرده‌ام، مشکلش این است که زبان ندارد تا از میزان درد وارده به خود ، به ویژه بعد از هفته بیستم صحبت کند و مشکل جدی‌تر جنین این است که، فیسبوک و اینستاگرام و توئیتر ندارد تا در پناه امن کمپین‌ها قرار گیرد!
«نظام برده‌داری جنینی بر اساس تعداد کروموزوم»، می‌گوید که هر گاه دو بدن بالغ، تحت هر شرایطی تصمیم گرفتند از پس رابطه بدن با بدن، بر آیند، بربیایند، مهم نیست؛ فوق فوقش در بدترین حالت ممکن، یک جنین سندروم داون روی دستشان می‌ماند که ۹ ماه کامل وقت دارند که فکر کنند چگونه او را بکشند.
دیگر سال ۲۰۲۰ شده و فکر کردن به چند مجموعه سلول به اسم جنین، آنهم جنین سندروم داون معلول، اشتباه است؛ در واقع آنقدر ارزشش را ندارد که فکرمان را مشغول کنیم!
جنین‌های سندروم داون امروز، همان سیاهپوستان چندین سال قبل‌اند؛ فرقی نمی‌کند. سیاهپوستان بسیاری کشته شدند و مردند و هرگز وقت نشد عاشقی کنند و ازدواج، فقط و فقط بخاطر میزان «رنگدانه» پوستشان و امروز، جنین‌های سندروم داون می‌میرند و وقت نمی‌شود که عاشقی کنند و بمانند فقط بخاطر تعداد کروموزوم‌هایی که دارند، پس به عصر برده‌داری جنینی نوین، خوش آمدید …
